Μετά την Κυριακή

Ακούω τα μύρια όσα σενάρια τρόμου για το τι θα επικρατήσει αν πλειοψηφίσει το ΟΧΙ αύριο. Όμως, σκατόγερος ων, προσπαθώ να σκεφτώ τη ζωή μας αν επικρατήσει το ΝΑΙ. Δεν θα αλλάξει τίποτα στη μνημονιακή πολιτική, όπως αυτή εφαρμοζόταν ΠΡΙΝ τις εκλογές του Φλεβάρη. Κρίνοντας από την τελευταία πενταετία, λοιπόν, θα συνεχιστούν οι τυφλές απολύσεις στο δημόσιο, πράγμα τρομακτικό, αν θυμηθούμε ότι δεν ξηλώθηκαν εν μία νυκτί οι κηφήνες του δημοσίου, πράγμα κατά κοινή ομολογία απαραίτητο, αλλά, για παράδειγμα, καθηγητές της τεχνικής εκπαίδευσης, απαραίτητοι για την επαγγελματική κατάρτιση των παιδιών με σκοπό την άμεση επαγγελματική αποκατάστασή τους. Θα συνεχίσει να συρρικνώνεται η υγεία (θυμόμαστε τι γινόταν στα κέντρα υγείας, το παράβολο στα εξωτερικά ιατρεία, τις ελλείψεις σε φάρμακα, υλικά και προσωπικό στα νοσοκομεία), πιθανόν μέχρι το φυσικό της θάνατο. Πράγμα το οποίο μας αφήνει με ιδιωτικές ασφαλίσεις και ιδιωτικές κλινικές, για όσους διαθέτουν το αντίτιμο. Θα δυσκολέψει τόσο το Γενικό Λύκειο που τα παιδιά ΜΑΣ θα αναγκάζονται στην ΑΜΙΣΘΗ μαθητεία, ουσιαστικά στην αγορά εργασίας χωρίς προσόντα και εξειδίκευση, μόλις αποφοιτήσουν από το Γυμνάσιο, λίγο πριν τα 15 τους χρόνια. Θα απελευθερωθούν οι απολύσεις στον ιδιωτικό τομέα. Τα καταστήματα θα είναι ανοικτά και την Κυριακή. Θα μειωθεί ο βασικός μισθός, καταρχήν στο δημόσιο, αλλά δε νομίζω να υπάρχει κανείς που δεν έχει παρατηρήσει ότι ο ιδιωτικός τομέας ακολουθεί τις κατακτήσεις ή τις ήττες του δημοσίου κατά πόδας. Θα μειωθούν οι συντάξεις. Θα γίνονται κατασχέσεις πρώτης κατοικίας. Και αυτά είναι κάποια, λίγα, που μου ήρθαν πρόχειρα στο μυαλό, τα οποία αναστάληκαν από την παρούσα κυβέρνηση. Έτσι, σα να ξεχάσαμε ότι υπήρχαν, σα να αγνοούμε ότι η επιστροφή της προϋπάρχουσας κατάστασης θα τα επαναφέρει, και μάλιστα χωρίς αντιπολίτευση, αφού οι βουλευτές του Καμμένου θα επιστρέψουν στο μητρικό κόμμα, ενώ η αριστερά θα έχει γονατίσει. Αλλά ξεχνώ τη Χρυσή Αυγή. Αυτή θα είναι αντιπολίτευση, και μάλιστα ισχυρή. Όσο για την κυβέρνηση, θα επανέλθουν στην εξουσία άνθρωποι που μας έφεραν στην κρίση, άνθρωποι που θα έπρεπε να είναι στη φυλακή, που βολικά σιωπούσαν, άντε να προστεθούν και κάποιοι που πληρώνονται για να παρουσιαστούν ως σωτήρες. Αυτά δεν είναι εικασίες, είναι βέβαιο ότι θα ισχύσουν γιατί βρισκόταν σε εφαρμογή πριν τις εκλογές του Φλεβάρη. Αλλά χαλαρώσαμε για πέντε μήνες και ξεχάσαμε γιατί οδηγηθήκαμε στην εκλογή μιας κυβέρνησης που, στην πράξη, δεν είναι αμιγώς αριστερή και είναι κυβέρνηση διαμαρτυρίας και αγανάκτησης. Έντρομοι στην αβέβαιη προοπτική του ΟΧΙ αποζητούμε έναν παράδεισο των αρχών του εικοστού πρώτου αιώνα, μια ασφάλεια που δεν υπήρχε μέχρι τον περασμένο Γενάρη. Πώς ξεχάσαμε τόσο γρήγορα; Τι μας κάνει να πιστεύουμε ότι οι επόμενες πολιτικές, αυτές που θα εφαρμοστούν αν αποσύρουμε τόσο γρήγορα και τόσο δειλά την υποστήριξή μας σε μια εθνική κυβέρνηση που επιλέξαμε πριν πέντε μόλις μήνες, θα είναι φιλικότερες; Κανείς δεν θα λυπηθεί το δειλό. Α, ξέχασα και το μότο των ημερών, ότι δεν μας αξίζει η δημοκρατία, γιατί, λέει, δεν είμαστε ώριμοι, οπότε ας έρθει ένα τεχνικό κλιμάκιο των Βρυξελλών να μας κυβερνήσει, αυτοί ξέρουν καλύτερα. Δεν προσπαθώ να το αντικρούσω, έκπληκτος από το γεγονός ότι το σύνδρομο της Στοκχόλμης τείνει να γίνει επιδημία. Όλοι φοβόμαστε και είναι λογικό, γιατί και οι δύο προοπτικές, και του ΝΑΙ και του ΟΧΙ φαντάζουν αυτή τη στιγμή τρομακτικές. Ας αποφασίσει ο καθένας, αφού κλείσει την τηλεόραση, με βάση τα κριτήριά του. Όμως όχι πανικόβλητος, όχι μη σκεπτόμενος εξίσου και τις δύο προοπτικές και τα αρνητικά και των δύο.