Το μονοπάτι του ήλιου

Ό,τι και να περνάς, ο μισός σου εαυτός ζει στο σήμερα, ο υπόλοιπος είναι λεία των αναμνήσεων. Έτσι τη θυμήθηκα χτες, ανάμεσα στα σωστά και τα λάθη του ΝΑΙ και του ΟΧΙ, τη λαίλαπα και την τρομολαγνεία. Τη θυμήθηκα μεθυσμένη, καλοκαίρι, ώρες αράζαμε στην παραλία, άσχετη παρέα, τότε που ο χρόνος δε μας κυνηγούσε μαστιγώνοντας αλλά κυλούσε μαζί με μας, κι εκείνη έπινε μαζί μας, χαλαρά, λίγο-λίγο αλλά για ώρες, η μουσική ακουγόταν στο βάθος, κάτι χαλαρό και χαρούμενο. Λεπτή και μικροκαμωμένη, τα μάτια της έλαμπαν, πνευματώδης και αστεία, φορούσε μια τεράστια άσπρη πουκαμίσα, της φίλης της ήταν, πάνω από το γαλάζιο μαγιό της, είχε ευαίσθητη επιδερμίδα, καιγόταν εύκολα από τον ήλιο. Όμορφα και χαλαρά, με μια υπόκωφη επιθυμία να κρύβεται μέσα στις κουβέντες μας, αλλά χωρίς προσδοκία, χαρούμενοι με αυτό που είχαμε, περνούσαμε καλά, χωρίς να θέλει να αποδείξει κανείς και τίποτα. Και έφτασε η ώρα του δειλινού, ο ήλιος έγλυφε τον ορίζοντα, τα χρώματα εκείνα τα γνωστά, που σε ντροπιάζουν όταν είσαι πολύ άντρας γιατί μελώνεις μέσα στα μαβιά και τα πορτοκαλιά που μπερδεύονται με το μπλε της θάλασσας και του ουρανού. Ο ήλιος και οι ακτίνες του καθρεφτίζονταν στο νερό, δυο βαρκάκια φαινόταν μακρινά, μικρά, μαυριδερά, να υπογραμμίζουν την ομορφιά, όλο το σκηνικό που ύμνησαν οι ποιητές μαζεμένo. Και τότε γύρισε, μεθυσμένη, και είπε “κοιτάξτε τι όμορφο, το μονοπάτι του ήλιου”. Μας είχε ήδη ξεχάσει. Σηκώθηκε όρθια, σα μαγεμένη νεράιδα, περπατώντας πέταξε στην άμμο τη φαρδιά πουκαμίσα και τα πέδιλα απ' τα πόδια. Το νερό την έκλεισε σε μια αγκαλιά που όλοι ζηλέψαμε και κολύμπησε σχεδόν χωρίς να ταράζει την επιφάνειά του εκεί, προς τον ήλιο... Και κάπως έτσι, μ' αυτή τη θύμηση, χαμογέλασα.