Περί γλυκών και μωσαϊκών

Και μες στη γλύκα της πρώτης μέρας του Σεπτέμβρη και της ανάμνησης των φιλιών του Αυγούστου, η νέα αποκάλυψη από τον τάφο της Αμφίπολης, το περίτεχνο ψηφιδωτό δάπεδο. Μου θυμίζει το, επίσης περίτεχνο, μωσαϊκό με μπισκότα που με τάιζε η μάνα μου μικρό. Μια βόλτα σε οποιοδήποτε μουσείο της Ελλάδας μπορεί να δείξει πώς είναι τα “περίτεχνα” ψηφιδωτά. Έχουν, για παράδειγμα, παραστάσεις, ένα κυνήγι, μια μαινάδα, ένα κισσό, βρε αδελφέ. Σωστοί οι αρχαίοι, τα κομματάκια του μαρμάρου που τσακίστηκαν όταν έφτιαχναν τον τάφο τα αξιοποίησαν, σε αντίθεση με τους νέους, που θεωρούν τη δεύτερη χρήση συνώνυμο της χωριατιάς, οι αρχοντοχωριάτες. Αλλά όχι ότι και η – προφανής - σημασία του τάφου αποδεικνύεται από το εν λόγω μωσαϊκό. Εκτός αν τα τηλεοπτικά και λοιπά συνεργεία που καλύπτουν το γεγονός δεν έχουν ξαναδεί μωσαϊκό στη ζωή τους. Ή μπορεί, πάλι, αυτό το μωσαϊκό να είναι πιο σημαντικό γιατί το είδε ο Πρωθυπουργός. Θα μπορούσε να γίνει και μια συγκριτική μελέτη που να αποδεικνύει την αιματολογική αλλά και πολιτιστική συνέχεια μεταξύ των αρχαίων και νέων Μακεδόνων, συγκρίνοντας το μωσαϊκό της Αμφίπολης και το γλυκό μωσαϊκό των μανάδων μας. Ταμάμ!