Μικρή ωδή στην ημιτέλεια

Σε πείσμα όλων όσων εύχονται καλό φθινόπωρο, χωρίς να εξαιρώ ούτε τον εαυτό μου τον ίδιο, οδήγησα μέχρι μια κοντινή παραλία, όπως έκανα κάθε μέρα τον τελευταίο μήνα. Διάλεξα, απρόσμενα, ένα παρακμασμένο beach bar, μικρό, απόμερο, είχε γνωρίσει μέρες δόξας στα πρώτα μου νιάτα. Ήθελα να λιαστώ στον ήλιο, να με γλύψει η θάλασσα, ν' ανακαλέσω, επίμονα, τις στιγμές και τις μυρωδιές του Αυγούστου. Όμως ο αέρας που φυσούσε έδιωξε τους όψιμους παραθεριστές, τυλιγμένους στις πετσέτες τους να τρέμουν νοτισμένοι από τις τελευταίες τους βουτιές. Τα κύματα δυνάμωσαν, μεγάλωσαν, ψήλωσαν. Κι όταν δεν είχε μείνει κανείς, στην άμμο κατέβηκαν οι γλάροι, από ώρα πετούσαν κυκλικά πάνω από τα κεφάλια μας, κανείς δεν τους είχε προσέξει. Περπατούσαν στην άμμο και έτρωγαν τα αποφάγια που είχαν απομείνει στην ακτή. Τσιμπολογούσαν το πτώμα του καλοκαιριού, της ζέστης που δεν μου είχε φτάσει, του μισοφαγωμένου λουκουμά που πέταξε κρυώνοντας το κοριτσάκι με το γαλάζιο μαγιώ. Παράξενο, δεν ήταν θλιβερό. Πάμε γι' άλλα.